Η κοινωνική αδικία επηρεάζει τα παιδιά με τρόπους που αδυνατούμε να φανταστούμε. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, που έγινε από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ και το Ινστιτούτο Νευροεπιστημών Helen Wills οι εγκέφαλοι των παιδιών που μεγαλώνουν σε αντίξοες και φτωχικές συνθήκες, μπορεί να λειτουργούν ...
διαφορετικά σε σχέση με τους εγκεφάλους των πλούσιων παιδιών. Η έρευνα που έγινε σε φυσιολογικά εννιάχρονα και δεκάχρονα παιδιά διαφορετικού κοινωνικο-οικονομικού επιπέδου, συμπέρανε ότι παρουσιάζονται σημαντικές διαφορές στις αντιδράσεις του προμετωπιαίου φλοιού του εγκεφάλου, εύκολα ανιχνεύσιμες με ηλεκτροεγκεφαλογράφημα. Το συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου είναι κρίσιμο για την επίλυση των προβλημάτων και τη δημιουργικότητα.
Σύμφωνα με τους παιδίατρους και τους εξελικτικούς ψυχοβιολόγους που συμμετείχαν στην έρευνα: "Τα παιδιά από κατώτερα κοινωνικοοικονομικά επίπεδα δείχνουν μοτίβα εγκεφαλικής φυσιολογίας παρόμοια με κάποιον ενήλικο που έχει υποστεί βλάβη από εγκεφαλικό στον προμετωπιαίο φλοιό του". Θέλω να επισημάνω ότι σε αντίθεση με ακραίες προκαταλήψεις που θα ήθελαν τη φτώχεια μία από τις συνέπειες χαμηλής διανοητικής ικανότητας, οι επιστήμονες τονίζουν πως είναι η φτώχεια και άλλες μορφές κοινωνικής στέρησης που ευθύνονται για την ελλειπή ανάπτυξη κάποιων εγκεφαλικών λειτουργιών.
Αν και οι ερευνητές θεωρούν ότι με την κατάλληλη εκπαίδευση των φτωχότερων παιδιών οι εγκεφαλικές διαφορές μπορούν να εξαλειφθούν είναι ιδιαίτερα σημαντικό να κατανοήσουμε όλοι ότι οι περιβαλλοντικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες έχουν εντονότατες και συχνά τραγικές επιπτώσεις όχι μόνο στη διάθεση, στην πνευματική και ηθική ωρίμανση, αλλά και στην ανάπτυξη των βασικών εγκεφαλικών νευρώνων κατά τη παιδική ηλικία.
Πιστεύω ότι εκτός από την έλλειψη χρημάτων που μπορεί να στερήσει σε ένα παιδί προσχολικής και σχολικής ηλικίας, ακόμα και βασικά υλικά αγαθά, ως δύσκολες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες θα μπορούσαν να οριστούν: η πολιτική αστάθεια, η κοινωνική αδικία, η περιθωριοποίηση, ο ρατσισμός, το άγχος κι η ανασφάλεια για το μέλλον σε πολιτικό κι οικονομικό επίπεδο, η απουσία θετικών προτύπων και πεποιθήσεων, η βία. Η βία που ξεκινάει από την οικογένεια για να συνεχιστεί στο σχολείο και στις γειτονιές της πόλης και η οποία σε μία ανώριμη πολιτικά κοινωνία αποτελεί μία από τις βασικές μεθόδους κοινωνικοποίησης.
Μία μορφή καθημερινής πίεσης και ψυχικής βίας πηγάζει από τους γονείς οι οποίοι αν και συνεχώς παραπονιούνται κι οργίζονται για την πολιτική και οικονομική κατάσταση, δεν αναλαμβάνουν δράση ώστε να ανατραπούν οι συνθήκες που τους καταπιέζουν. Τα παιδιά και οι έφηβοι απορροφούν το θυμό και την απελπισία των μεγάλων --σταδιακά, και δικαιολογημένα, χάνουν το σεβασμό προς γονείς, καθηγητές και όσους, ενώ γκρινιάζουν, απέχουν από συντονισμένες κινήσεις που θα έφερναν ουσιαστικές αλλαγές-- και χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να γίνει, νιώθουν πολύ έντονα την επιθυμία να αντιδράσουν.
Η διαφορά ανάμεσα σε εμάς και τα παιδιά είναι ότι έχουμε τα επιχειρήματα που υπακούν στην κοινή λογική για το τι είναι σωστό και, κυρίως, εφικτό. Η κοινωνικοποίηση που ένας τριαντάρης ή σαραντάρης, κ.λπ. έχει ήδη υποστεί, αφενός του δίνει πολλά ερείσματα δικαιολόγησης για το τι (δεν) κάνει, αφετέρου τον αποδυναμώνει από την φυσική παρόρμηση και την ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν όντως ν' αλλάξουν.
Η κοινωνικοποίηση, βέβαια, μπορεί να είναι μια θετική και απαραίτητη διαδικασία ωρίμανσης που εξασφαλίζει την λειτουργική συμβίωση των διαφορετικών ομάδων που συναποτελούν μια δημοκρατική κοινωνία. Σε πολιτικά ώριμες κοινωνίες, ο κρατικός μηχανισμός συνεργάζεται με τους κοινωνικούς φορείς ώστε να διασφαλίσει τα δικαιώματα των πολιτών, και ότι οποιαδήποτε καταγγελία για παραβίαση των δικαιωμάτων μπορεί να βρεί μια νόμιμη οδό για να εκφραστεί, έστω και μέσω γραφειοκρατικών διαδικασιών.
Όλοι γνωρίζουμε ότι στη χώρα μας κάτι τέτοιο δεν ισχύει - και πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν ένας βασικός παρα-βιαστής των δικαιωμάτων μας είναι ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός. Δεδομένων όλων αυτών, δεν είναι παράξενο που τόσοι ενήλικες, χρησιμοποιώντας τον 'εκλεπτυσμένο' τρόπο σκέψης τους αδυνατούν να αντιδράσουν με άμεσο κι έντονο τρόπο, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να αναπαράγουν με την ψήφο τους μια αδιέξοδη κατάσταση, που τους καταδικάζει στο μαρτύριο του Σίσυφου. Τα παιδιά και οι έφηβοι, όμως, που δεν έχουν ακόμα αλλοιωθεί από την διαδικασία ένταξης σε μια δυσλειτουργική κοινωνία, μπορεί να μην διαθέτουν προς το παρόν την ικανότητα να αρθρώσουν έγκυρο πολιτικό λόγο, αλλά νιώθουν επιτακτικά την ανάγκη να αντιδράσουν σε όλη αυτή την αρρώστια.
πηγή
http://evastamou.blogspot.com/2008/12/blog-post_11.html
Μοιραστείτε
0 σχόλια
Δημοσίευση σχολίου