«Το όνομά σου αρχίζει σαν χάδι και τελειώνει σαν μαστίγιο που κροταλίζει». Με τα λόγια αυτά είχε απευθυνθεί κάποτε ο Ζαν Κοκτό, στη Μάρλεν Ντίντριχ, την ηθοποιό που αποτέλεσε την αρχετυπική φιγούρα της μοιραίας γυναίκας, μια φιγούρα την οποία ακολούθησε σχεδόν με ευλάβεια το κινηματογραφικό είδος που στη συνέχεια ονομάστηκε φιλμ νουάρ.Αξέχαστες έχουν μείνει οι ηθοποιοί οι οποίες ερμήνευσαν μοιραίες γυναίκες. Η Ρίτα Χέιγουορθ, η Τζόαν Κρόφορντ, η Άβα Γκάρντνερ (φωτό), η Γκρέτα Γκάρμπο, η Μπάρμπαρα Στάνγουικ, η Λορίν Μπακόλ, για να αναφέρω τις πιο γνωστές, έχουν στοιχειώσει τα όνειρα εκατομμυρίων ανδρών, μεταφέροντας στην οθόνη εκείνο το στιλ που ξεπερνάει τη φυσική ομορφιά και αγγίζει τα όρια ενός φετιχοποιημένου ερωτισμού.
Αλήθειες και ψέματα...Οι μοιραίες γυναίκες πάντοτε υπήρχαν ανάμεσα μας και ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν. Είναι οι γυναίκες εκείνες οι οποίες χρησιμοποιούν τη γοητεία τους είτε ...για να πετύχουν κάτι είτε επειδή αρέσκονται στο να παίζουν τους άνδρες στα δάχτυλά τους. Είναι γυναίκες τρυφερές που όταν το αποφασίσουν γίνονται ανελέητες. Είναι γυναίκες οι οποίες λειτουργούν πέρα από το συναίσθημα, εντελώς εγωιστικά. Και οι απελπισμένοι άνδρες πέφτουν στον ιστό που στήνουν επειδή γοητεύεται η ματαιοδοξία τους η οποία όμως ποτέ δεν ξεπερνάει την αντίστοιχη των μοιραίων αυτών γυναικών. Εδώ κανείς δε μιλάει για ανώτερα αισθήματα όπως ο έρωτας, αγάπη και η συντροφικότητα παρά μόνον για ταπεινά ένστικτα.Που βρίσκεται η αλήθεια και που το ψέμα σε όλα αυτά; Πιστεύω πως..συνυπάρχουν, μόνο που είναι δοσμένα δια της υπερβολής, όπως γράφω παραπάνω. Εάν θέλετε, η φιγούρα της μοιραίας γυναίκας, είτε στο σινεμά είτε στη ζωή, αποτελεί τον αντίποδα στην ανδρική κυριαρχία αιώνων. Η εικόνα της υπάκουης νοικοκυράς, μητέρας και ερωμένης ανατρέπεται μέσα από αυτό το μοντέλο. Η πατριαρχική κοινωνία αποδομείται, η μοιραία γυναίκα εμφανίζεται ως άγγελος-τιμωρός.Σήμερα που επανέρχεται μαζικά το μοντέλο της Μπάρμπι, μια ματιά πίσω, στις δολοφονικές γυναίκες του φιλμ νουάρ είναι κάτι περισσότερο από χρήσιμη. Γιατί, εάν σε ένα πρώτο επίπεδο η προσέγγιση της γυναίκας φαίνεται σε εκείνες τις ταινίες ως μισογυνική, δεν είναι ακριβώς έτσι. Γιατί ο καλός κινηματογράφος ξέρει να σκάβει λαγούμια, να κινείται υπογείως, να λειτουργεί με υπαινιγμούς. Οι εύκολες αναγνώσεις ανήκουν στις σαπουνόπερες και στα χαζά μελό. Κι όπως οι μεγάλοι σκηνοθέτες του φιλμ νουάρ βρήκαν ευφυείς τρόπους για να «τριπλάρουν» τις ηθικολογίες του κώδικα Χέιζ, έτσι κατάφεραν να φέρουν τη γυναίκα στο προσκήνιο αφού για πρώτη φορά παρουσιάζεται ως κυρίαρχος χαρακτήρας. Δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, δεν είναι το συμπλήρωμα του αρσενικού, αλλά είναι εκείνη που παίζει τον καταλυτικό ρόλο. Είναι πρωταγωνίστριες, ευνουχίζουν, κατά κάποιον τρόπο, το κυρίαρχο μοντέλο, γίνονται πιο δυνατές από τους άνδρες. Σε τελευταία ανάλυση αποδεικνύουν ότι μπορούν κι αυτές να γίνουν το ίδιο κακές και να χρησιμοποιήσουν τις ίδιες ανήθικες μεθόδους με εκείνους προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους. Εν τέλει, η μοιραία γυναίκα, αποτελεί μια απελευθερωτική μορφή, μια μορφή που τσακίζει την αιώνια μυθολογία περί του ασθενούς φύλου. Και για τους άνδρες που τρομάζουν μπροστά σε μια μοιραία γυναίκα θα κλείσω με κάτι που είχε πει κάποτε η Ράκελ Γουέλτς: «Δεν υπάρχουν άγριες (σ.σ. μοιραίες) γυναίκες, μόνον ψαρωμένοι άνδρες».
http://ektiesthisi.blogspot.com/2010/07/blog-post_29.html
Μοιραστείτε
0 σχόλια
Δημοσίευση σχολίου