Προ πενταετίας, στα 22 μου χρόνια, είχα ανεπίσημα αλλά απόλυτα προσηλωμένα δεσμευτεί με τον εαυτό μου για σωστή διατροφή και εκγύμναση του σώματος. Εργαζόμουν σε μια εταιρεία που βρισκόταν πολύ μακριά απ’ το σπίτι μου, χρειαζόμουν δύο ώρες για να πάω και άλλες δύο για την επιστροφή. Δούλευα για άλλες τέσσερις ώρες. Κατόπιν, παρακολουθούσα μάθημα ιταλικών και τα σαββατοκύριακα έκανα πρόβες με μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα της οποίας ήμουν μέλος. Μέσα σε όλο αυτό τον συμπιεσμένο κόσμο της καθημερινότητάς μου, πήγαινα ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ 21.00-23.00 στο γυμναστήριο. Κάθε βράδυ!
Παράλληλα, ακολουθούσα συγκεκριμένο πρόγραμμα διατροφής που άλλοτε ήταν φτιαγμένο στα πλαίσια της λογικής, ενώ άλλοτε ήταν μια κουτή ιδέα κάποιας διάσημης περσόνας που νόμιζε ότι όταν λέμε «τρέφομαι» εννοούμε «λιμοκτονώ»! Κάθε βράδυ ετοίμαζα σε ξεχωριστά μπολ όλα τα γεύματα της επόμενης μέρας για να μην αναγκαστώ να φάω κάτι ανθυγιεινό απ’ έξω. Για τρία ολόκληρα χρόνια δεν έτρωγα ούτε μία φέτα ψωμί, καθόλου αλάτι και φυσικά για γλυκό, ούτε λόγος!
Αρχικά όλα έβαιναν καλώς. Θεά η ανυποψίαστη! Σταδιακά όμως, είχα οδηγηθεί σε μια νευρωτική κατάσταση. Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου την παραμικρή παρασπονδία, γυμναζόμουν με κάτι παραπάνω από έντονο ζήλο και δεν μπορούσα να χαρώ απλές στιγμές κεράσματος ενός γλυκού από κάποιον συνάδερφο ή –έστω μία φορά- σινεμά τρώγοντας ποπ κορν! Ήμουν πολύ ευχαριστημένη με το γυμνασμένο μου σώμα και συνέχιζα ακάθεκτη προς την κατάκτηση του θρόνου στο βασίλειο της πείνας!
Κάπου στην εκπνοή των εν λόγω τριών ετών, η πίεση που ασκούσα στον εαυτό μου, είχε το ξέσπασμά της και τότε τίποτα δεν μπορούσε να δημιουργήσει κορεσμό στο στομάχι μου. Για την ακρίβεια, δεν πιστεύω ότι έτρωγα με κριτήριο την κυριολεκτική πείνα αλλά αυτή της καταπιεσμένης μου διάθεσης. Μετά το γυμναστήριο έτρωγα [σε πέντε λεπτά-καθ’ οδών για το σπίτι] δύο σοκολάτες λευκές και όταν έφτανα εκεί, δύο μπριζόλες, δυο πιάτα σαλάτα και δυο φέτες ψωμί!
Καταλήγοντας, το γεγονός ότι δεν σταμάτησα να γυμνάζομαι , βοήθησε ώστε να μην ανεβάσω κατά πολύ τον δείκτη της ζυγαριάς, όμως έστω και αυτή η διαφορά, για μένα που είχα συνηθίσει μια συγκεκριμένη εικόνα του σώματός μου, με οδηγούσε στην θλίψη. Κάποιους μήνες μετά, βρήκα την ισορροπία αλλά αυτό δεν είναι πάντα βέβαιο ότι μπορεί να επιτευχθεί. Χρειάζεται καθαρό μυαλό, αυτοκριτική και διάθεση να επιβληθούμε στον εαυτό μας.
Πριν από τρεις μέρες, γνώρισα δύο κοπέλες, φίλες μεταξύ τους. Η πρώτη 26 και η δεύτερη 33 ετών. Η μία βρίσκεται μισό βήμα πριν την νευρική ανορεξία και η άλλη, είναι νοσηρά παχύσαρκη! Η πρώτη ισχυρίζεται ότι χρειάζεται δίαιτα και η δεύτερη είναι …αποφασισμένη να ξεκινήσει πρόγραμμα απώλειας βάρους μετά τις γιορτές. Και οι δύο κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους. Η μία θα συνεχίσει ζει με ένα γιαούρτι και ένα μήλο την ημέρα[ την υγεία κάνουν πέρα! …αν δεν συνοδεύονται και από άλλα] και η άλλη θα πορεύεται τρώγοντας με μανία ως τις μεθεπόμενες γιορτές και πιστεύοντας αυταπατώμενη ότι με το πέρας τους, θα αρχίσει δίαιτα!
Δεν ξέρω αν τους πέρασα επιτυχώς το μήνυμα της τραγικής τους κατάστασης. Αυτό που ξέρω είναι ότι για μία ακόμα φορά, οι αρχαίοι Έλληνες έχουν την σωστή συμβουλή. Παν μέτρον άριστον.
Psomiadou A.
Μοιραστείτε
0 σχόλια
Δημοσίευση σχολίου