Είμαι Χοντρή…;

[2:02 μ.μ. | 0 σχόλια ]

Όταν ανέλαβα να γράψω αυτό το άρθρο σχετικά με τη νευρική ανορεξία, ήξερα πολύ καλά πως πρόκειται για μία ψυχογενή ασθένεια που χτυπάει την πόρτα σε νεαρές κυρίως κοπέλες εδώ και πολλά χρόνια. Δεν ήξερα όμως με ποιο τρόπο έπρεπε να προσεγγίσω το θέμα.Μετά από αρκετές μέρες έρευνας στο διαδίκτυο και καθώς σκεφτόμουν τί να γράψω και πώς να το γράψω – αφού διάβασα και ξαναδιάβασα μαρτυρίες από κοπέλες και είδα αμέτρητα video με ανορεκτικά μοντέλα, αποφάσισα πως το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να μεταφέρω κι εγώ ...
τη δική μου προσωπική εμπειρία.
Στα 16 μου πέρασα μια “ελαφριά” μορφή ανορεξίας – “ελαφριά”, γιατί ξύπνησα γρήγορα – ευτυχώς για μένα, προτού προλάβω να διαβώ τα πιο επικίνδυνα μονοπάτια της....
Πάντα με εντυπωσίαζε ο χώρος της μόδας... όμορφα ρούχα, ποιοτικά υφάσματα, καλλίγραμμα μοντέλα με πολύ ωραία σώματα....Ωραία?
Χαχαχαχαχα!! Βλέποντας τώρα αυτές τις κοπέλες γυρνάω το κεφάλι μου από την άλλη... γιατί; Γιατί πλέον θεωρώ πιο όμορφες την
Marilyn και την Bettie Page - αληθινές γυναίκες με καμπύλες και υγιή σώματα. Και όχι την Kate Moss και την κάθε 15χρονη μοντέλα που, επειδή έχει 3 χρόνια ζωής στο χώρο της μόδας, βάζει η ίδια τρικλοποδιά στον εαυτό της, με αποτέλεσμα να έχει και 3 χρόνια “κανονικής” ζωής τρώγοντας όλο και λιγότερο μέχρι να πεθάνει...
Στα 16 μου χρόνια λοιπόν κι εκεί που θα έπρεπε να τρώω παγωτά και να δοκιμάζω τις νόστιμες “αμαρτίες’’ που επιβάλλει αυτή η ηλικία, εγώ γευόμουν κάτι το ανεπανάληπτο... που με την μυρωδιά του και μόνο τρελαινόταν ο ουρανίσκος μου από τις σβούρες: ΡΥΖΟΓΚΟΦΡΕΤΕΣ!!!
Έχω ύψος 1.70 (ΟΚ... 1.68) και τα φυσιολογικά κιλά μου θα έπρεπε να ήταν 57-62, αλλά εγώ με αυτό το βάρος ένιωθα σαν αγελάδα! Αποτέλεσμα... 46 κιλά... Ζαλάδες, αϋπνίες, υπερβολική κόπωση και κόκαλα που μετρούσες... Ακόμα και τότε όμως έβλεπα τον εαυτό
μου στον καθρέφτη κι έλεγα ότι είμαι χοντρή! Δύο από τις καλύτερες μου φίλες (τις γνώρισα δύο χρόνια μετά την αρρώστια) έζησαν κι αυτές μια παρόμοια εμπειρία. Μόλις μού ανέφεραν ότι έχουν πάθει νευρική ανορεξία, ένιωσα σαν να λέγαμε η μια στην άλλη πως απλώς περάσαμε μια παρόμοια ίωση...

Συζητώντας με μία από αυτές πριν από λίγες μέρες, βρήκα την ευκαιρία να μοιραστώ πολλές κοινές και αξέχαστες εμπειρίες από εκείνο το διάστημα. Δυστυχώς η φίλη μου είχε να μού διηγηθεί χειρότερες εμπειρίες από το εφιαλτικό αυτό ταξίδι! Προκαλούσε διαρκώς εμετό, είχε και αυτή ζαλάδες, αδυναμία και αϋπνίες, τις οποίες όμως βρήκε τρόπο να ξεπεράσει... Χάρασσε τα χέρια στην αρχή και μετά από λίγο και τα πόδια της, για να ζαλιστεί, να χάσει τις αισθήσεις της και να μπορέσει να κοιμηθεί... Αποτέλεσμα...να έχει ακόμη προβλήματα με την περίοδό της, σημάδια από τις χαρακιές στα χέρια και τα πόδια της και άπειρες ώρες στην καρέκλα του ψυχολόγου.
Εγώ στάθηκα πιο τυχερή... Μόλις πλησίασα τα άδυτα της ανορεξίας, εκεί που πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να βγεις - αν ποτέ βγεις- με ώρες ψυχοθεραπείας και διατροφής (γιατί μη νομίζετε πως αν αρχίσεις να ταΐζεις κανονικά μια ανορεκτική κοπέλα - έστω και με το ζόρι - τα πράγματα θα φτιάξουν... είναι αληθινό το σώμα...όχι κούκλας...) αρρώστησα! Έπαθα λοίμωξη στους πνεύμονες, κάτι που ίσως προκλήθηκε από την ύπουλη αρρώστια που κουβαλούσα στο σώμα μου. Οι λιποθυμίες με ανάγκασαν να βρεθώ στο γραφείο του
παιδιάτρου μου, κου Αλουπογιάννη, (που μισούσα στην αρχή, όπως κάθε παιδάκι, αλλά έπειτα εκτίμησα βαθύτατα). Αυτό ήταν...η θεραπεία κράτησε για ένα μήνα... με πολλές βιταμίνες και τη γιαγιάκα μου στο σπίτι (μάλλον θα έπρεπε να την λανσάρω στην αγορά ως το νέο φάρμακο για κάθε ανορεκτική κοπέλα).
Τέλος καλό, όλα καλά όμως...και για μένα και για τις φίλες μου. Ευτυχώς, γιατί πολλά είναι τα άτομα που μετά από αυτή την αρρώστια δεν έχουν καλό τέλος...
Μια συνήθεια βέβαια δεν άλλαξε ποτέ από εκείνη την περίοδο της ζωής μου... οι ρυζογκοφρέτες... που ενώ στην αρχή ξεκινήσαμε με τις χειρότερες προδιαγραφές, στο τέλος κατέληξαν να γίνουν το νοστιμότερο σνακ.

http://www.actclick.com/site/articlePages/mainArticle_890.aspx